“Back Buttocks Stool” ondermijnt de traditie van portretkunst door zich op de rug te concentreren. Op deze serie foto’s zijn modellen te zien die naakt op een kruk zitten, wegkijkend van de camera, met hun hoofd zo ver naar beneden gebogen dat ze uit het zicht zijn. In eerste instantie worden deze cijfers als anoniem gezien, maar het project vraagt zich af waarom dat onze perceptie zou moeten zijn. Waarom is identiteit zo gecombineerd met het kunnen zien van het gezicht? Onze ruggengraat vormt de kern van onze structuur, en hier zien we ze als sierlijke lijnen gemarkeerd door elke wervel. De meest vitale aspecten van ons lichaam stromen door deze ruggengraat; ons zenuwstelsel, de vloeistof die de hersenen aandrijft, de mechanismen die al onze sensorische en motorische vaardigheden mogelijk maken. Het wordt ondersteund door enkele van de belangrijkste spieren in ons lichaam en ondersteunt op zijn beurt ons hoofd en onze geest. Vanuit dit perspectief vangen onze ruggen meer van onze essentie op dan zelfs onze gezichten dat zouden kunnen.
De omlijsting van hun lichamen en de poses die ze aannemen doen denken aan beeldhouwers als Rodin of Brancusi, met een lens van bewondering voor de spieren en botstructuur van de menselijke figuur op zichzelf. Dat wil echter niet zeggen dat deze portretten emotieloos zijn. De wisselende houdingen van de figuren onthullen een breed scala aan gevoelens. Sommigen lijken trots en introspectief, terwijl anderen vermoeid en zelfs radeloos lijken. Zonder elkaar face-to-face aan te kijken, verliest de oppas zijn zelfbewustzijn aan het oog van de fotograaf. Ze kunnen zich op hun gemak voelen en zich volledig ontspannen in wie ze werkelijk zijn. Vanuit dit perspectief schuilt er ook een diep gevoel van intimiteit in een portret. Biologisch gezien is het tonen van je rug naar iemand een teken van vertrouwen. Als je iemands rug ziet, betekent dit dat hij zich veilig genoeg bij je voelt om zijn waakzaamheid te laten verslappen. In deze kwetsbare positie stellen ze je in staat hun rug te observeren zolang je wilt, ononderbroken door hun eigen blik op jou te voelen.
Op deze manieren streven deze foto’s ernaar om onze opvattingen over portretkunst, identiteit en menselijkheid op hun kop te zetten.
